یک سئوال از وجدانهای به خواب نرفته ما

در مطلبی دیدم که کاربر محترمی به بهانه نقد شاملو در مورد فردوسی بحثی را آغاز نموده اند. محبت کردند بنده را در لیست سیاه قرار دادند. اما دیدم لابلای نظرات دوستان ایشان به دکتر ذبیح الله صفاء تهمتهای ناروایی زده شد و یک بنده خدایی هم معلوم نیست با کدام دانش صلاحیت ایشان را زیر سئوال برد. همه ما شاملو را می شناسیم. شاعر و نویسنده ای برجسته که سهم بزرگی در ادبیات معاصر کشور ما دارد . اما آیا شاملو توان نقد کسی مانند فردوسی پاکزاد را داشت؟ آیا داشتن ذوق هنری متضمن نقد ادبی آن هم اثری در حد و اندازه شاهنامه است؟ آیا شاملو تاریخ شناس بود و با کدام مرجع کاوه را نماینده ضد خلقی و یا گئومات را همان رفیق بردیا ( یا شاید هم تاورایش بردیا ) می دانست!!! کدام مرجع علمی؟ کدام تحقیق بی عقده و ............

ببینیم ذبیح الله صفاء کیست و آیا بین یک فرد متخصص و یک با ذوق بدون تحصیلات رسمی تخصصی و دانشگاهی، کدام  برای نقد اثری ارجح تر هستند؟ بگذریم که در نقد فحش و حرفهای رکیک نمی زنند و ...........

خوب ذبیح الله صفاء کیست؟

دکتر ذبیح‌اللّه صفا در ۱۶ اردیبهشت ۱۲۹۰ در شهمیرزاد از توابع شهرستان سنگسر در استان سمنان زاده شد. پدرش سید علی‌اصغر صفای شهمیرزادی در بابل بازرگان بود. دوره آموزش ابتدایی را در سال ۱۳۰۴ در بابل به پایان رساند. آنگاه راهی تهران شد و در دبیرستان‌های سیروس و دارالفنون تحصیل کرد و در سال ۱۳۱۲ تحصیلات متوسطه را به پایان رساند. سپس تحصیلات خود را در دانشسرای عالی و دانشکده ادبیات ادامه داد و در رشته‌های ادبیات و تعلیم و تربیت لیسانس گرفت و سپس به تحصیل در دوره دکتری پرداخت تا آنکه در سال ۱۳۲۱ با پذیرش رساله او با عنوان «حماسه‌سرایی در ایران» به درجه دکتری نایل شد.

ذبیح‌اللّه صفا خدمات آموزشی خود را از سال ۱۳۱۶ با دبیری ادبیات فارسی در کلاس‌های دوره دوم متوسطه در دبیرستان‌های تهران آغاز کرد. از سال ۱۳۲۱ به درجه دانشیاری کرسی تاریخ ادبیات دانشگاه تهران ارتقا یافت و در سال ۱۳۲۷ در همان کرسی استاد شد؛ تا این که در سال ۱۳۴۰ به بالاترین رتبه استادی (رتبه ده) دست یافت. طی سال‌های ۱۳۴۱ و ۱۳۴۲ با سمت استاد مهمان در دانشگاه هامبورگ به تدریس پرداخت. در بازگشت از آلمان به مدیریت گروه زبان و ادبیات فارسی و سپس ریاست دانشکده ادبیات دانشگاه تهران انتخاب شد و تا سال ۱۳۴۷ این سمت‌ها را به عهده داشت. در آن سال پس از تغییرات ناگهانی در نظام اداری و آموزشی دانشگاه به درخواست خود بازنشسته شد و تدریس خود را به صورت افتخاری ادامه داد. در سال ۱۳۴۷ برای بار دوم به آلمان رفت و یک سال دیگر در دانشگاه هامبورگ به تدریس پرداخت. پس از بازگشت به تهران عنوان استادی ممتاز دانشگاه تهران را یافت و از آن پس در سال‌هایی که در تهران اقامت داشت به تدریس ادبیات حماسی، غنایی و دراماتیک در دوره دکتری ادبیات فارسی ادامه داد. از دانشجویان و شاگردان موفق و به‌نام ایشان می‌توان به دکتر قدمعلی سرامی اشاره کرد.

دکتر ذبیح‌اللّه صفا پس از سال ۱۳۵۷ در آلمان اقامت داشت و در تاریخ ۹ اردیبهشت ۱۳۷۸ در شهر لوبک آن کشور درگذشت.

مشاغل ایشان

کتاب‌های منتشرشده