پگاهتان فرخنده،

درود بر یاران جان همراهان نیک آیین

بامداد سرد زمستانی تان به مهر، سپید پگاهتان فرخنده،
بامداد برای گریز از پریشانی و تاریکی شب با کلیدی در دست به دشت‌ها و باغ‌های سرسبز نگاه می‌کند.
انگشت به دهان گزیده که شب، با این سرزمین چه کرده است.
شب را کلاغان سیاه، بر بلندای درختان بی برگ‌ و بار آرمیده‌اند.
روز را در گندآب بسر می‌برندو گریزانند از آبادی!!!
چون تاوان ویرانی‌های شب را باید بپردازند.
زندگی تان باشکوه از شادیهای بی پایان.

بامداد آدینه روز سرد، زیبا و بارانی تان شاد و پر سرور، فرجامتان  نیکو.